Het internet was niet snel. Ok, eerlijker: het internet was irritant traag. Maar ik werkte gestaag door.
Geschreven door Steven Verwaard
Een aantal dagen moest ik hard aan het werk in de buitenlandse stad. Even flink doorhalen was geen probleem, want ik was bezig met leuke projecten.
Laat ik je snel vertellen waarom ik hard aan het werk was.
Het is bijna 9 uur in de avond. Het is al uren donker. Aardedonker. Buiten sneeuwt het hard. De verwarming staat vol aan. Maar warm wil het niet worden.
Vier uur geleden stelde een man van rond de 40 in gebrekkig Engels een vraag. Nadat hij het herhaalde begreep ik het. ‘Where are you from?’ Na mijn antwoord stelde ik een vraag. Maar het gesprek was ten einde. Zijn vocabulaire was niet toereikend.
Twee meisjes van ongeveer 5 en 7 jaar vonden mij interessant. Een buitenlander in een lokale bus komt niet zo vaak voor. De jongste fluisterde over mij tegen haar zus. Ik had het door. Ze keken telkens naar mij. En als ze doorhadden dat ik keek, lachten ze zacht. Ik heb geen idee wat ze zeiden.
Niet alleen buiten is het donker. Ook binnen is het licht gedoofd. Twee volwassenen praten met elkaar. Wat de andere 15 mensen aan het doen zijn, kan ik niet zien.
Ik zit in een bus op stoel 11. Ik ben onderweg naar Dalanzadgad.
Het is de dinsdag na een nationale feestdag. De Mongoliërs hebben de 851e geboortedag van Dzjengis Kahn, de oervader van het land, gevierd. Vanmiddag hoopte ik een luxe bus te treffen op een parkeerplaats annex busstation aan de rand van Ulaanbator.
Er stond er één. Maar die was niet voor mij. Ook de redelijke bus ernaast was niet voor mij. Verderop stonden een paar aftandse bussen. Daar stond de mijne bij.
Buiten waaide een snijdende koude wind. Ik liet mijn roze ticket zien en stapte snel in. In de bus zaten alleen 2 tieners. Ik was vroeg.
Ik zocht mijn plaats op. De groene gordijntjes voor het raam waren zwart geworden op de plaats waar iedereen ertegenaan had gezeten. Het was onmogelijk dat ik helemaal op mijn plaats aan het raam paste. Beenruimte was er veel te weinig. En ik miste ook de hoofdsteun.
Graag wilde ik uren slapen in deze nachtbus. Ondertussen hoopte ik dat niemand naast me zou komen zitten. Langzaam werd de bus voller en voller. Postpakketten werden voorin de bus neergelegd. Autobanden werden in het gangpad gelegd. Bagage werd overal tussen geplaatst.
Een ruim zittende lange jas tot bijna op de grond. Hij had het opgeknoopt rond z’n middel. Een hoed op zijn hoofd. Aan de andere kant van het gangpad kwam een oudere man zitten in Mongoolse kleding.
Ondertussen zoende het tienermeisje continu haar vriendje. Een paar keer ging zijn telefoon. Hij nam op, maar dat weerhield het meisje niet om door te gaan. Ja, even hield het op. De motor van de bus werd gestart en de jongen deed voor een paar minuten zijn mondkapje voor.
We waren onderweg. Ik was blij dat er niemand naast mij kwam zitten. Een hobbelige asfaltweg zorgde dat ik gebruikmakend van mijn twee stoelen en het gangpad al snel in slaap viel. Regelmatig werd ik even gewekt als we vanwege wegwerkzaamheden van de we weg af moesten. De chauffeur creëerde zijn eigen weg over de uitgestrekte toendra’s.
Ik heb plezier in mijn reis. Het nummer Alejandro van Lady Gaga klinkt zacht uit de speaker. Hit na hit komt voorbij. Dat is het enige houvast wat ik nog heb uit mijn wereld.
Langzaam word ik mee teruggenomen in de tijd. Naar onbekende plaatsen waar de mensen leven in een ger, de Mongoolse tent. Vaak is het overleven, want de afhankelijkheid van de natuur maakt het leven zwaar.
Waarom neem ik je mee op één van mijn reizen?
Sinds halverwege jaren ’90 had ik nog nooit langer dan een dag geen gebruik gemaakt van het internet. Ook al wilde ik gebruik maken van het internet, het was nu niet mogelijk. Internet was er nog niet doorgedrongen.
Maar… ook al was er geen internet, zonder het bestaan ervan was ik nooit in de binnenlanden van Mongolië terechtgekomen. Omdat ik internet maximaal inzet bij Beter de baas, is het voor mij mogelijk om waar ook ter wereld te werken.
Ik heb nu acht dagen vakantie en ga genieten van mooie natuur. Misschien van lokale mensen als communiceren mogelijk is. En bovendien het leven waarderen zonder telefoon en internet. Maar ook geen douche, slapen op een kleed op de grond en een toilet als gat in de grond. Ik ga me laten verrassen. Daar houd ik wel van.
Elke paar minuten passeren we een auto. Het worden er steeds minder. Af en toe passeren we een dorp. Opeens is daar het einde van de asfaltweg. Slapen lukt niet meer.
Bij het eerstvolgende dorp stoppen we bij een hotel. Na een paar gangen en een trap passeren we de keuken en komen we in het restaurant. We zijn de enige gasten, maar de keuken staat vol personeel.
Het menu is met krijt geschreven op een bord op de bar. Ik kan kiezen uit 4 gerechten. Ik wijs er willekeurig een aan. Vervolgens ga ik bij een mollige jongen aan tafel zitten. Al gaan onbekenden van elkaar allemaal aan een eigen tafel zitten. Iedereen krijgt een mok waarin melkthee wordt geschonken, behalve ik.
Ik wil de serveerster vragen of ik ook mag. Maar als ik de hoeveelheid melkthee zie die wordt ingeschonken sla ik graag even over. Ik ben nog niet ingeburgerd genoeg om het lekker te vinden. En vervolgens moet je het ook nog slurpend opdrinken. Nee, dat gaat mij echt nog een stap te ver.
Als we weer buiten staan is het sneeuwen opgehouden. Het is helder. Ik heb nog nooit zoveel sterren gezien. De buschauffeur drukt op zijn hoorn, hij wil weer doorrijden.
Het jongste meisje is niet meer verlegen. Ze wil graag naast me komen zitten, zodat ze wat meer ruimte heeft. Geen probleem natuurlijk, want samen met haar moeder en zus deelde ze 2 plaatsen. Door de hobbelige zandweg kan ik niet meer slapen. Het meisje is moe en valt al snel in slaap. Al slapend valt ze tegen me aan. Rustig slaapt ze door.
Work life balance is nergens voor nodig
Je moet zoveel. Je klanten verwachten veel van je. Je gezin en vrienden verwachten veel van je. Nou ja, dat denk je dus. Je legt jezelf continu druk op, omdat er zoveel moet.
Het resultaat is dat je of presteert op je werk waardoor de rest van je leven eronder lijdt. Of dat je geniet van alles buiten het werk om, waardoor je werk eronder lijdt. Streven naar een work life balans zal een continue wandeling zijn op een evenwichtsbalk. Telkens val je er vanaf, waardoor je teleurgesteld zult raken.
Weg met de work life balance. Zorg dat je ieder uur van de dag vult met dingen die je graag wilt doen. Tweet deze zin
Maar ik ben ervan overtuigd dat werken en leven tegelijkertijd mogelijk is. Simpelweg omdat je bijvoorbeeld niet je gedachten over je werk kunt uitschakelen op het moment dat je niet aan het werk bent. Tijdens het vakantieverblijf in het buitenland kun je zomaar een topidee opdoen voor jouw bedrijf waarmee je tonnen omzet binnenhaalt de rest van het jaar.
Het belangrijkste is dat je zoveel mogelijk dingen doet waar je blij van wordt. Tijdens het werk. Tijdens je ontspanning.
Met behulp van het internet is dat tegenwoordig voor iedereen binnen handbereik. Ik doe het door mijn werk te combineren met reizen.
Heb jij al het het leven van je dromen?
Download het gratis ebook “Samenwerken beter de baas”
